Τρία πουλάκια κάθονταν....
Ο σπουργίτης της φωτογραφίας φαίνεται σα να περιμένει τα άλλα δύο.
Αυτό σκεφτόμουν όσο τον παρατηρούσα να κοιτάει δεξιά κι αριστερά ένα Φθινοπωρινό απόγευμα.Μου φάνηκε ότι περίμενε τα άλλα δύο.Σαν να έπρεπε να μαζευτούν όλοι μαζί για κάτι σπουδαίο.
Η ώρα περνούσε και αυτός ήταν πάντα εκεί.
Περίμενα να πετάξει ξαφνικά όπως κάνουν αυτοί οι μικροί αλήτες.Αλλά αυτός ακόμη κοίταγε δεξιά και αριστερά.
Καθώς τον παρατηρούσα σκεφτόμουν,θα μπορούσε να είναι μια μητέρα που περιμένει το παιδί της,ένας ερωτευμένος που τον έστησαν στο ραντεβού,κάποιος που περίμενε ένα φίλο για να πετάξουν παρέα.
Σηκώθηκα να φύγω γιατί έπρεπε.
Ταυτόχρονα πέταξε κι αυτός
Σύμπτωση;
Βαρέθηκε να περιμένει;
Ξεκουράστηκε που ήταν κουρασμένος;
Πέταξε γρήγορα και μακριά.
Πήρα κι εγω το δρόμο για το σπίτι μου.
Ο καθένας δηλαδή τράβηξε κατά τον προορισμό του.
Περίεργη σύμπτωση ,αλλά όποτε βλέπω αυτή τη φωτογραφία μου έρχονται όλα στο νου.....
Αγαπητή μπλογκογειτονιά, έχω νέα να σας πω.Θα θυμόσαστε βέβαια την ατίθαση καρπουζιά μου.Ε συνεχίζει τις δραστηριότητές της.Αφού βέβαια μεγάλωσε κι άλλο και έχει βγεί έξω από τον κήπο,νομίζω ότι έχει βλέψεις να καταλάβει όλη την αυλή.Τι να πω;Σήμερα ανακάλυψα ότι τη μέρα που επισκέφθηκε τις φραουλιές τους άφησε και ένα δώρο.Ένα από τα καρπούζια της.Μάλλον το ξανασκέφτηκε ότι κρεμαστό καρπούζι δε γίνεται και αποφάσισε να το ακουμπήσει κάπου.Τώρα οι καυμένες οι φραουλιές που δε ρωτήθηκαν είναι σε πολύ δύσκολη θέση.Γιατί δε φτάνει που ξεσπιτώθηκαν την Πρωτομαγιά μετά από μια βόλτα μου στο βουνό,και από βουνίσιες αναγκάστηκαν να μείνουν στην πόλη,φορτώθηκαν και τα καλά της ατίθασης καρπουζιάς.Αχ τι να πει κανείς;Βέβαια αυτή γαλαντόμα ήθελε να φανεί.Τι, να πάει επίσκεψη και να μην αφήσει το κατιτίς της;Αλλά εκεί είναι στριμωγμένα τα πράγματα.Άντε να δω πως θα μεγαλώσει το καρπούζι μέσα στη ζαρντινιέρα.Αυτά και έπεται συνέχεια της ζαβολιάρας καρπουζιάς...
